هم اکنون بیش از سه دهه از توجه جهانی به موضوع حفاظت محیط زیست وحدود دو دهه از مباحث پیرامون توسعه پایدار میگذرد. قبل از این ایام، در تمامی پروژه های توسعه، صرفاً دیدگاه اقتصادی و ایجاد در آمد و بازده اقتصادی بیشتر، مد نظر بود. لیکن در دهه 1970 میلادی این ذهنیت در افکار سیاستگذاران و برنامه ریزان توسعه مطرح گردید که این گونه روند رشد اقتصادی نهایتاً منجر به تخریب محیط زیست، نا برابری اجتماعی،کاهش منابع و... میشود وجبران این معضلات در دراز مدت موجب ضررهای فراوان اقتصادی خواهد شد.
توسعه پایدار، مدیریت و نگهداری منابع طبیعی و جهت بخشی تحولات وساختار اداری است، به طوری که تأمین مداوم نیازهای بشری و رضایتمندی نسل حاضر و نسلهای آینده را تضمین کند. چنین توسعه پایداری(در بخشهای کشاورزی، منابع طبیعی و محیط زیست) با حفاظت زمین، آب وذخائر ژنتیکی گیاهی وجانوری همراه است، تخریب زیست محیطی به همراه ندارد، از فناوری مناسب استفاده می کند، از نظر اقتصادی بالنده وپایدار واز نظر اجتماعی مورد قبول است.
کشور ايران با توجه به موقعيت جغرافيايي حساس خود، اكنون در مقطعي از تاريخ و در مرحله اي از توسعه قرار گرفته است كه تحت هر شرايطي بايد مقوله ‌ توسعة‌ پايدار را به طور جدي مورد توجه قرار دهد. تحقق اين امر هم زماني ممكن است كه بتوانيم با فرهنگ سازی منابع طبيعی و محیط زیست خود را حفظ كرده و آنها را به نحو مطلوب بهره برداري کنیم. مسلماً بدون حفاظت از منابع آب، خاك، جنگل، مرتع، آبزیان و ذخایر ژنتیکی و بهره برداري بهينه از آنها با استفاده از فن آوریهای نوین نمي توان به توسعه پايدار و توليد مطمئني در كشاورزي، منابع طبیعی و محیط زیست دست يافت.
در راستای تحكيم و عملياتي نمودن اين عزم فراگير و بهره برداري مناسب از بركات آن و همچنين به منظور پیشگیری از عوارض و مشكلات احتمالي پيش رو ، برگزاری کنفرانس ملی راهکارهای دستیابی به توسعه پایدار در بخشهای کشاورزی ، منابع طبیعی و محیط زیست می تواند به عنوان یک ابزار كمكي ارزشمند، نقش مفید و مؤثری در اطلاع رسانی، تولید و تبادل دانش و ایجاد همگرایی در آرا و نظریات ذی نفعان کلیدی فرایند توسعه پايدار کشور ایفا نموده و با ارائه آخرین فناوریهای نوین در بخشهای کشاورزی ، منابع طبیعی و محبط زیست ، زمينه و بستر مناسبي براي تحقق عيني شعار محوري و راهبردي " توسعه پایدار ، آینده ماندگار " فراهم خواهد شد.